Zilt torkruid (
Oenanthe lachenalii) is een bewoner van natte ondergronden. Ze groeien tot een behoorlijke hoogte en zijn vrijwel onbehaard. De bladeren zijn spatelvormig en zilt torkruid bloeit van juni tot september met witte bloemen, waarvan de kroonbladen iets ongelijk zijn. De helmknoppen hebben een helderroze kleur. De bloeiwijze is een scherm met zeven tot dertien stralen. Zilt torkruid houdt van een brak tot ziltig milieu. Buitendijks groeit het aan de rand van kwelders op plaatsen waar zoet water toevloeit en aan de voet van duintjes of in vochtige duinvalleien.
Zilt torkruid komt voor in Zuid- en West-Europa. Ook aan de overkant van de Middellandse Zee treft men dit plantje aan aan de voet van het Atlasgebergte. In Nederland is het vrij zeldzaam aan het worden in het Zeeuwse Deltagebied, maar aan de kuststroken ten noorden van Callantsoog komt zij nog algemeen voor. Aan de getemde kusten van het IJsselmeer heeft zilt torkruid het maar lastig en lijkt daar zienderogen achteruit te gaan. Op de Waddeneilanden komt het in ieder geval voor op Texel, Terschelling en Ameland. Boven Harlingen verzilt de grond als gevolg van zout water die onder de dijk doorsijpelt en op de Hoarnestreek kan zilt torkruid dan ook aangetroffen worden.
Het eerste deel van de wetenschappelijke naam,
Oenanthe, is weer eens een combinatiewoord uit het Grieks:
oinos is ‘wijn’ en
anthos is ‘bloem’. Samen beschrijft het de wat wijnachtige geur van de planten binnen deze familie. Het tweede deel,
lachenalii, vernoemt de Zwitserse professor in de plantkunde Werner de la Chenal (1763-1800).
Zoals veel van zijn
familieleden is ook zilt torkruid giftig als gevolg van de aanwezigheid van oenanthotoxine. Dat gif tast al snel het centrale zenuwstelsel aan en dat levert een aantasting van de zenuwen van het gezicht en lichaamsuiteinden op. Het lastige is dat veel van die soorten op een selderij lijken en het is dus een bijzonder slecht idee om je te vergissen. Dat sommige mensen de natuur intrekken om gezellig wat kruiden te plukken kan daardoor soms helemaal verkeerd aflopen.
Toch is de natuur niet voor één gat te vangen en een oosters broertje van zilt torkruid, Chinese selderij (
Oenanthe javanica), is wel degelijk eetbaar. Deze plant wordt in diverse Aziatische landen en zelfs in Italië gekweekt. De jonge scheuten zijn in die landen populair als groente.
