Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Malcolmia, eert zowel William Malcolm (†1798), een zaadhandelaar als zijn zoon (of neef) William Malcolm (1768-1835), die in een kas planten kweekte voor de zaden. Het tweede deel, maritima, is Latijns en betekent '(van de) zee'.
Zeeviolieren zijn gemakkelijke plantjes voor vrijwel iedere grondsoort, zo prijzen de meeste webshops het plantje aan. Het is een langdurig bloeiende laagblijver die geschikt is voor randen, kleine tuinen en potten. Die webshops zullen zeker niet vergeten te melden dat de zeeviolier zo heerlijk ruikt. Op die manier wordt de argeloze tuinbezitter verleid tot het aanschaffen van een plantje dat hier in de lage landen bij de zee helemaal niet thuishoort.
Uiteraard mag iedereen weten welke soort hij of zij in de eigen tuin aanplant, maar men vergeet dat Moeder Natuur altijd manieren weet te vinden om aan de kunstmatige beperkingen van een tuin te ontsnappen. Dat is dan ook de reden dat de zeeviolier al in heel Nederland is aangetroffen. Officieel heeft hij zich hier nog niet blijvend gevestigd en wordt hij vooralsnog als niet-ingeburgerd of adventief beschouwd.
In het Waddengebied komt hij voor aan de kusten van het vasteland en dat betekent dat hij er nog niet in is geslaagd de overtocht naar de Waddeneilanden te maken. Laten we proberen dat zo te houden. Exotische planten hebben namelijk de gewoonte om inheemse planten te verdrongen en als er maar genoeg inheemse planten verdwijnen dan komt het hele ecosysteem in gevaar.
