Licht blauwgroenig. Zo beschrijft men de kleur van de zeewolfsmelk (
Euphorbia paralias). Het is een overblijvende, bossige, vlezige voorzomerbloeier die een hoogte van zo'n 70 centimeter kan bereiken. De kleine bladeren zijn dicht opeen gepakt en de gelige bloem is slechts een schijnbloem. De soortnaam wolfsmelk duidt op het scherpe, giftige en witte melksap dat bij het beschadigen van ieder deel van de plant vrijkomt. Zeewolfsmelk komt voor aan de kusten van de Middellandse Zee en die van West-Europa. In Nederland bereikt het verspreidingsgebied haar noordgrens en ze houdt wel van een beetje warmte. Daardoor wordt het Zeeuwse Deltagebied genoemd als hoofdverspreidingsgebied omdat daar het klimaat net iets minder zou zijn als dat op de Waddeneilanden. Laat u zich maar niet direct verleiden tot een vakantie in Zeeland want de zeewolfsmelk voelt zich ook op Vlieland thuis.
Het eerste deel van zijn wetenschappelijke naam,
Euphorbia, eert Euphorbus. Dat was de lijfarts van koning Juba de Tweede (52 vC – 23 nC), heerser over het Berberkoninkrijk Numidia, nu een deel van het huidige Algerije. Toen Juba vernam dat Julius Ceaser zijn eigen lijfarts had beloond door een heus standbeeld voor hem op te richten, kon Juba voor zijn gevoel niet achterblijven en vernoemde een heel plantengeslacht naar zijn lijfarts. Een beetje overdreven misschien, maar je moet toch wat als koning. Het tweede deel, paralias, is een combinatiewoord uit het Grieks waarbij
par of
para 'nabij' betekent en (h)alos zowel 'zee' als 'zout' betekende.
 |
[Image: Niels de Zwarte | Zeewolfsmelk met bandvorming]
|
Zoals gezegd is de 'melk' in de zeewolfsmelk giftig. Het is een soort chemische manier van deze plant om zich tegen de vraatzucht van dieren te beschermen. Eigenlijk is het wolfsmelk een soort latex en die bestaat uit een aantal diterpenen en daarvan afgeleide chemische stoffen. Als je zo sukkelig bent om per ongeluk met je ongewassen handen het latex in je mond of ogen te smeren dan resulteert dat direct in extreme irritaties en ontstekingsverschijnselen, die zelfs tot een langdurige ziekenhuisopname kunnen leiden. Toch hebben wetenschappers nog niet zo lang geleden ontdekt dat de latex van de zeewolfsmelk mogelijk effectief is tegen leishmaniasis (zandmugziekte), een hele vervelende huidziekte die ontstaat doordat minuscule parasieten zich een weg door je huid graven.
In landen als Australië wordt hij gezien als een lastig te bestrijden onkruid en verdringt hij inheemse planten of begroeid open terrein dat juist open had moeten blijven omdat daarop vogels moeten nestelen. Hier is de zeewolfsmelk zo zeldzaam dat ijverige ambtenaren hem op de zogenaamde rode lijst hebben gezet. Het devies van de plant zelf is: afblijven.
