De witte bessen en de wortels bevatten saponinen. Dat zijn zeepachtige stofjes, die in tijden van oorlog of schaarste zelfs als zeepvervanger (sapo betekent 'zeep') werden ingezet. De waskracht valt echter behoorlijk tegen. Het saponine van de sneeuwbes bestaat, onder andere, uit een alkaloïde met de naam chelidonine. Alkaloïden kunnen behoorlijk giftig zijn en deze maakt daarop geen uitzondering. Deze specifieke alkaloïde vernietigt bijvoorbeeld de rode bloedcellen. Het per ongeluk inslikken van een of meerdere sneeuwbessen kan leiden tot milde symptomen van misselijkheid, duizeligheid en een lichte vorm van slaperigheid bij kinderen. Het risico van een ernstige vergiftiging lijkt niet al te groot doordat de eventuele opgegeten bessen weer worden uitgespuugd door het overgeven. Bovendien hebben die saponinen als kenmerk dat ze een scherpe, bittere en dus onaangename smaak hebben. Maar je zou je buitenspelende kinderen wel moeten waarschuwen dat die zo leuk uitziende bessen toch echt giftig zijn.
Diezelfde giftigheid kan ook in dit geval weer gebruikt worden voor geneeskrachtige doeleinden. In Noord-Amerika gebruikten sommige Indianenstammen de bladeren van de plant als een smeerseltje om wonden te ontsmetten. Anderen maakten er thee van en dronken dat driemaals daags om geslachtsziekten te bestrijden. Wetenschappelijk onderzoek heeft ondertussen uitgewezen dat bepaalde stofjes in de sneeuwbes inderdaad een schimmelwerende werking hebben.
